در بازی زندگی.
یاد میگیری:
اعتماد به حرف های قشنگ
بدون پشتوانه .
مثل آویختن به طنابی پوسیدست
یاد میگیری:
نزدیکترین ها به تو .
گاهی میتوانند دورترین ها باشند.
یاد میگیری:
آنقدر از خودت برای روز مبادا
پس انداز داشته باشی.
تا بتوانی یک روزی
تمام خودت رو بغل کنی و بروی .
و در جایی که
شنیده و فهمیده نشوی نمانی
یاد میگیری :
دیوار خوب است.
سایه درخت مطلوب است.
اما هیچ تکیه گاهی ابدی نیست
درباره این سایت